...یادداشــــــــــــــــــــــت های من

7
حتی مرگ
نمی تواند مرا
از این دنیا ببرد
آنطور که تو مرا کُشتی

8
بهار
هار می شود
و این حساسیت تقویم است به نبودنت

9
پرنده ای درونم
اوج می گیرد
برای سقوط
اگر تو درخت امن من نباشی

10
بی تو شاید
شب هایم چون پروانه ای
از پیله بیرون بیایند و روز شوند
اما
به روی دوش روزهایم
پیله هایی سیاه
سنگینی می کند

11
نبودنت می نشیند
چون گلوله ای
بر قلبم
حالا قلبی که پمپاژ می کند
تا نمیرد
مثل سگ می میرد

12
به جهنم
که
تنهایم
عاقبت این تویی
که باید در من بمیری

1
قهر کرده است
اخم کرده است
بی تو
چقدر هم خودش را گرفته؛
دلم

2
دیگر نه هیچ مهره ای مهم است
نه هیچ آسی
نه هیچ جفت شیشی
من بی تو
بازنده ی همیشگی ام
قواعد بازی هر چه می خواهد باشد

3
بارم سنگین است
و به اندازه یک مرگ
خالی ام
یک چمدان نبودنت
تمام چیزی است که از تو دارم

4
هیچ چیزی نمی خواهم
از اتاقم بروید بیرون
در را هم ببندید
فقط بگذارید تنها باشم
دیوانه شده ام که کسی
کاری به کارهایم نداشته باشد

5
به آرامش فکر نمی کردم
عاشقت که شدم
می دانستم غرق می شوم
چون قایق شکسته ای
که دلش را به دریا زده است

6
تا می روی
این غم های لعنتی پسر خاله می شوند
دست می اندازند دور گردنم و
چنگ می اندازند بیخ گلویم

در دلم غوغایی ست

از جنس باران

در دلم همهمه ایست که پایانی ندارد

که تمام من را پر کرده است

تمام هستی ام

ومن

در این همهمه در کنار صداهای مبهم

صداهایی که خلوتم را غوغایی کرده اند

سکوت میکنم

میشنوم

سکوت را

و چه دلنشین است

آهنگ بی صدایی......

دور شدم

دور تر از دور دست ها

پس ...

رد پایم را جستجو نکن

دیگر ردی نمی بینی

خانه نشینم کرد

آنکه برایش خانه ای از عشق ساختم ...

به خرداد بی‌شکوفه اعتباری هست؟!

حالا این باران هی بتازد به گل‌های بی‌پناه گیلاس‌های نورسیده

 که چه؟؟

 نه فروردینِ من

بهار تمام شد؛

 به همین راحتی

 اردیبهشت هم از کف پرید؛

 پیش از آن‌که گفته باشم دوســــــــــتت دارم

بفشه‌ها زیرِ پا له شدند!

کامران فریدی

تو را

    به تمامی فراموش کرده‌ام

             مگر، چشم‌هایت را....

                             که تمامِ تو بود!

آمدی بشنوی بمانی

آمدی شنیدی، رفتی!

حالا سال‌هاست دیگر

کسی از لب‌هام نشنیدَه‌ست: "دوستت دارم" 

هنوز هم دل

اسیر اولین نگاه توست

 چه کردی با دلم

 که این چنین

جادوی چشمانت مرا

در خود غرق کرده است

 مرا با غم

رها کردی و رفتی

 بی چاره دلم

که فریب خورد

 فریب سراب چشم های تو را..

خورشیدی که تو را گرم می کند
بر من خواهد تابید...

ماهی که به تو لبخند می زند
برای من از تو خواهد گفت...

آسمانی که سقف تو ست
با من مهربان خواهد بود...

زمین زیر پای تو
بستر من است...

چقدر به هم نزدیکیم
محبــــــــــوب من...

هزار عاشقانه‌ي آرام

در الفبايِ نامِ توست

اين چند حرفِ کوچک

آري همين حروفِ بي‌حرف

صدايت که مي‌زنم

گلستان مي‌شود

زمينِ خشکِ بايري که دور از دست‌هاي تو

زبان باز کرده و جان مي‌داد پيش از اين

صدايت که مي‌زنم

سعدي شکوفه مي‌دهد از گل‌هايي که در نامت جوانه کرده‌اند

شاعر مي‌شوم

باغبانِ واژه‌هاي مقدست

صدايت که مي‌زنم

رودي مي‌شوم در آستانه‌ي دريا

اناري تَرَک خورده‌، که شوقِ رسيدن دارد

زمستاني که بي‌هوا بهار مي‌شود

بوی گیلاس‌های نورسیده‌ای

عطر آفتابگردان‌هایی که رو به تو گردانده‌اند

صدایت که می‌زنم

غوطه‌ور مي‌شوم در الفبايِ نامت !

با هر "کاش"

"چشمهـــــــــــــایت" را

مجسم میکنم...

در لغت نامه ی من

"کاش" یعنی "چشمهای تــــــــــــو"

1
پیش از تو

سنگ بودم ؛

دست هایت

کبوترم کرد

جلد نگاهت !

2
پیش از تو

درخت بودم

نگاهت

تبر به جان من انداخت .

3

پیش از تو

ابر بودم

چشمهایت

قطره قطره آبم کرد !

شاعر:کامران فریدی

در ستایش موهایتـــــــ

می بویم گیسوانت را

تا فرشته ها حسودی کنند به عطر تو

شانه می زنم موهایت را

تا حوری ها سرک بکشند از بهشت برای تماشا

شعر می گویم برای تو

تا کلمات کیف کنند

مست شوند

بمیرند...

در ستایش دست‌هایتـــــــــ

وقتی که دل دست‌هایم

تنگ می‌شود برای انگشتان کوچکت

آن‌ها را می‌گذارم برابر خورشید

تا با ترکیبی از کسوف و گرما

دوری‌ات را معنا کنم...

در ستایش چشم‌هایتــــــــ

دست خودشان نیست

وقتی از فرط معصومیت

با تابشی از جنس عشق 

روح‌های ولگرد بعدازظهر را

بر نیمکتی سنگی

کشتار می‌کنند

چشم‌هایت...

اي کاش زبان نگاهم را مي دانستي

و با اين همه سکوت

مرا به خاموشي متهم نمي کردي

کاش مي دانستي من هميشه

با زبان چشمانم با تو سخن مي گويم

چشماني که از نديدنت

سيل ها دارند براي جاري ساختن

سخن ها دارند براي گفتن

غزل ها دارند براي از تو سرودن و

عشق ها دارند براي از تو فرياد کردن

کاش مي دانستي که من تو را

دوست دارم

کاش مي دانستي

رج به رج خیال های بافته ام را

شکافـــتی و گفــــتی:

اشتباه بافتـــــــــــــــــی,

دوباره ببافــــــ..!!

.

.

.

بی وفــــــا,,

.

.

چشم احساسم دیگر ســـــــویی ندارد

برای بافتن خیال دیگری,

بگذار لحظه هایم عریـــــان بمانند...

تو را به‌ سبک خودم دوست دارم

من دنباله‌ روي عشق ديگران نيستم

فکر ميکنم کندن کوه براي ساختن تونل بهتر است

تا ابراز عشق

من آنچه را احساس باید کرد

یا از نگاه دوست باید خواند

هرگز نمی پرسم

هرگز نمی پرسم که : آیا دوستم داری ؟

قلب من و چشم تو می گوید به من : آری

هر بار

که بازي مي‌کرديم

قلب من

بهترين جا بود

که خودت را پنهان کني

مبادا که پيدايت کنم

آخرين بار

درش را قفل زدم

تا راه خروجت

ببندم

و اينک

سالهاست که در کنج دلم

غنوده‌اي

نه تو

ذوق فرار داري

و نه

من شوق پيدا کردنت

بازي ديگر تمام شد

محبوب من

مى بينى ...

از حرف هاى عاشقانه ى ما

تلفن هايمان عاشق هم شدند

من به درك!

دلم براى تلفنم مى سوزد

هرشب انگشتم را مى برد

روى شماره ات!

دلتنگ عشقش شده است بيچاره ....!

1-

واژه هایم از دنده ی چپ بیدار شده اند

هر چه می خواهـــــم بنویسم

دوستـت دارم

می نویسند

درد

2-

احســـــاسم سکه است و من

قلکــــی گـــِلی

برای خرج کــــردنــش

باید شکـــست

3-

آه ...دنیــــــــــــــا

آرزوهـــــــایم یخ بست

در آتــــــــــش تو

به چه لبخند زدی ؟!

به دل غم زده ام ؟ ...

یا تمنای نگاهم که تو را می خواند ؟ ...

یا زبانم که به لکنت افتاد ؟ ...

به چه لبخند زدی ؟!

به نسیمی که زسویت آمد

 و مرا ویران کرد ؟ ...

یا به قلبم که کنارت جان داد ؟ ...

دل من طوفانی است ...

موج غم می آید ...

کشتی ام در گرداب ...

ناخدا می خواهد

 و تمنای نگاهم که تو را می خواند ...

محمد مهدی جزیینی

من زیر آسمان خودم نشسته ام

تو زیر آسمان خودت

من کلماتم را

به باد می دهم

تو گوشت را

از باد ، پس گرفته ای

و در این فضا

بوی قلب برشته

بیداد می کند...

مردها خدای فراموشی اند...

زن ها لای چرخ دنده های زمان گیر می کنند

مردها از قطارهای در حال حرکت

دست تکان می دهند

زن ها در ایستگاه

از روی زمین

بوسه جمع می کنند

مردها به دور زدن می بالند

اما زن ها...

در بکارت پرتگاه می مانند

با یک پلیور خاکستری

از فکر...

تار و پودم را بی مهری ات به یغما می برد
خسته ام
از دوست داشتنت
باور کردنت
سراب خاموش و بی رمق و بی جان روزهایي پر از بی کسی ام شدی ...
.
.
.
می ترسم
از باور مهری در قلبت
حقیقت نگاهت
از اینکه حضور داشته باشی
.
.
.
ناامیدم
از اینکه در آسمان کلامم معنایی بیایی
بگذاری دوستت داشته باشم
.
.
.
تمام شده تاب و تحملم تا
بفهمی تو را می خواهم...
دوستت دارم...

من به دنبال نگاهی هستم…

من نه عاشق هستم

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من خودم هستم و تنهایی و یک حس غریب

که به صد عشق و هوس می ارزد

من نه عاشق هستم

نه دلداده به گیسوی بلند و نه آلوده به افکار پلید

من به دنبال نگاهی هستم

که مرا از پس دیوانگی ام می فهمد!!

به تو می اندیشمــ

   به تو که حادثه ای در پس فردای منی

      به تو که از دیروز ، یافته ای در دل شیدای منی

         و چه زیباست صدایت و چه زیباست صدایی که مرا می خواند

            و چه زیباست نگاهی که به آن سوی افق دوخته امــــ

               و کاش می شد به کنارمـــ آیی

                  و تو را در تپش لحظه دیدار بیابمـــ

                     به دیدارت شاد و به امید رسیدنت بیدارمـــ

کاش شرایط اضطراری می شد...

سیلی 

    زلزله ای    

         جهنمی

مجبور می شدیم توی یک پناهگاه

کنار هم باشیم

آن قدر تو را فریاد زده ام
که جاده در من به پایان رسیده است
قطارها به هم خورده اند
و ابرها فرو افتاده اند
آن قدر تو را فریاد زده ام
که قناری شعرم مُرده است
و هرچه در کوچه می شنوم
باد است
با صورت غمگین لال
آن قدر که
سبوها شکسته اند
و شراب از دست بد مستی ام
عصبانی ست
آن قدر تو را فریاد زده ام
که باز نمی توانم بگویم دوس...تت ...
و دیگر گلویم خالی ست

  دستم به قلم نمی رود ، اما ..

   به قلم مو .. چرا !

    خزر می کشم پشت پلک هایم

  آبی ، آبی ، آبی تر ...

    شبیه آسمان شهری که هیچ یک از خانه هاش

   سهم ما نشد 

    و هیچ یک از خیابان هاش ،

   سهم گام های ما حتی !

    با پلک های بسته به دریا می زنم

     بی دلهره
     بی هراس
     بی تردید

    باد می وزد
    بوی پیراهنت مرا به خواب می برد
     می دانم !
     فردا صبح ، چشم در چشم تو بیدار می شوم

    در پیچ و تاب آغوش تو می پیچم
     و جهان از پشت پلک های تو آغاز می شود این بار !
     آبی .. آبی .. آبی تر ...

بعد رفتنت

نه آغوش پنجره اشتیاقی به صبح دارد

نه خلوت شب میلی به ماه و ستاره...

من مانده امــ

و پرده های آرامــ این اتاق تیره

     و تارهای عنکبوت...

اینجا

احتمال زندگی کمــ است

برنگرد!

1

مهم نیست این در

به کدام پاشنه می‌چرخد،

مهم تویی

که نه می‌آیی، نه می‌روی!

2

عاشق که باشی

می‌توانی چشم‌هایت را ببندی

و پرنده‌گان

جای تو حرف بزنند

مثل این شعر

که دارد جای من برایت آواز می‌خواند!

3

به مرگ فکر می‌کنم

و به زمانی‌که

از راه نرسیده، باز خواهد ‌گشت.

می‌دانم دوست داشتن تو

مرا نجات می‌دهد.

4

مادربزرگ - که خدا نور به قبرش ببارد - می‌گفت:

عاشق که باشی

هرگز نخواهی مُرد.

اما، خودش مُرد!

چه پارادوکس بزرگی‌ست عشق!

نه باد می‌آید، نه نسیم

نه در باز است، نه پنجره‌ها،

اما، پرده‌ها تکان می‌خورند

قابِ عکس‌ها برق افتاده‌اند

و عطرِ خوشی در هواست.

نه، خیالات نیست؛

تو حتمن جایی دور از این‌جا

داری صندوقچه‌ی خاطره‌هات را گردگیری می‌کنی!

 
دروغ که می گویی
زیباتر می شوی
 دروغ که می گویی
 میوه ممنوعه ام می شوی
 
از یک اثر ساده به شاهکاری از میکلانژ‌ تبدیل میشوی
 دروغ که می گویی
 
بگو
 باز هم بگو
 هرگز از ((دوستت دارم)) هایت
 سیر نمی شوم

گیر افتاده‌ایم پشت تپه‌ها

شبهایمان را با منور سفید کرده‌اند

روزهایمان را با هرچه گلوله‌ی توپ و تانک و اسلحه است ، سیاه

آب نداریم

جیره‌ی غذا به ته رسیده است

فرمانده نفس‌های آخرش را می‌کشد

گردان یتیم‌تر از همیشه

انگار به آخر خط رسیده است ؛

راستی سلام

پیچک میشوم

وحشی!!!

می پیچم

به پروپای ثانیه هایت

تا حتی نتوانی

آنی

بی من

"بودن" را

زندگی کنی!!!

به قبله ام

که سرگردان یک نگاه توست قسم

ایمان می آورم

به شیطانی

که در چشم های تو می خندد

حرام می کنم خواب بی تو را

پناه می برم به آغوش بخشنده ات

و از آیه ای که بر لبهای تو نشسته است

هزار سوره تفسیر می کنم برای دوست داشتنت !

می شناسیَم ؟

بارانم!....باران

آشناتر از همه آشنایی ها!...بارانم

همانکه زمزمه صدایش تنها موسیقی آرام بخش تو بود!...باران

همانکه دست در دست باد تازگی را به صورتت مینواخت!...باران

همانکه جای میشد در کویر تنهاییت!

بی وفای فراموشکار من!

به من تو چه بودی؟

جز تکرار لحظه های خشک و بی حاصلی...

چه رقابت شیرینی ست

میان من و باران

من ببارم

یا باران

من طوفان کنم یا باران

من از سر سبزی برگ ها

قطره قطره

به روی گلبرگ های نسترن ببارم

یا باران

تو خود بگو

شانه ها و گونه های تو را...

من نشانه بگیرم یا باران؟

من اگر نقاش بودم...

تو را شکل خدایان یونان میکشیدم

آنچنان که

مردانگی ات را میپرستم!

من اگر نقاش بودم!

تو را...

در خودم میکشیدم

طوری که هستی

ولی ناپیدایی...

لبهایت را

با طعم بهشت

و دستانت را...

از جاذبه...سرشار

دست دست کن

انقدر دست دست کن

تا عاقبت دست از تو بکشم

این همه نیامدن ها را

روی هم انباشته کن

تا آمدنت تکراری ترین روز زندگی ام باشد

از عشق هم میشود خسته شد

از دویدن ها و نرسیدن ها

این پاهای تاول زده تنگ آمدن

در کفش های بی قراری...

سمیه مشتاقی

برای کنار هم گذاشتن واژه ها٬

دست قلمم بیش از آنچه فکر کنی خالی است…

و بیش از آنچه فکر کنی احساس می کنم به نوشتن مجبورم !

شاید این هم خاصیت ِ داشتن این صفحه ی مجازی است ؛

میان جاده که می آمدم ، سرم پر از فکر بود

فکرهایی از آن دست که به هر نیمه ای که می رسیدم

احساس می کردم بیش از این ،رخصت پیش رفتن ندارم

چیزهایی مثل

آینده

رفتن

ماندن

حالا اما اندیشه ای نیست برای به واژه آوردن...

دوستت دارم هایت را باور میکنم

درست

مثل امضای آخر نامه هایت

که می گویی خون است

اما طعم آب انار می دهد!!!